A przecież wiemy jak dzierganie bardzo w tym pomaga :-)
Poniżej wstawię też zdjęcie, już trochę stare, ze stycznia, pewnej czarnuli, która zamieszkała z nami w styczniu jako prezent pod choinkę dla młodszego syna, ale tak po cichu Wam powiem, że to tak naprawdę ja bardzo chciałam ją mieć, a że moje marzenia i głośne prośby mojego synka się zbiegły , więc proszę:
Taka oto czarna plama. Słabe mam te pierwsze zdjęcia, bo tylko z telefonu. Tu chociaż widać ryjek.
Dziewczynka parę dni była bezimienna, bo jak ktoś już wpadł na jakiś pomysł to reszcie się nie podobało i tak w kółko. Widocznie tak miało być, bo pewnego wieczoru weszłam do pokoju, a tam wszyscy panowie łącznie z mężem leżą dookoła psa na podłodze i każdy ją głaszcze, drapie za uchem, a ona leży rozanielona jak królowa, e gdzie tam królowa caryca normalnie !!!! Następnego dnia coś robiłam z hiszpańskiego i natknęłam się zupełnie przypadkiem na hasło w słowniku ZARINA-caryca i bingo!!! Wszystkim się spodobało, więc przedstawiam Wam labradorkę ZARI .
Wychowanie takiego wulkanu miłości, a przede wszystkim energii wymaga sporo czasu, więc na razie zadowalam się tylko niewielkimi formami, ale jak dla mnie to już coś po takiej przerwie.
Ostatnio wzięło mnie strasznie na bransoletki, zwłaszcza, że mogę je sama zrobić i szybko cieszyć się efektem. Wcześniej lubiłam jakieś wisiory, potem duże pierścionki. podziwiam prace effci, są piękne. Mam nadzieję, że też się rozkręcę korzystając z kursu, który na swoim blogu zamieściła weraph. To moja pierwsza z matowych koralików, telefon trochę przekłamał kolor, jest pomarańczowo-koralowa i noszę ją non stop, a dziewczyny w pracy zacierają ręce, więc biorę się do pracy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz